Tak więc w ramach definicji grupy czujników, użytkownik może zdefiniować wymagania stawiane badanym czujnikom. Przy czym istnieje możliwość indywidualnego definiowania wymagań dla każdego czujnika oddzielnie. Do wymagań tych należą: nacisk pomiarowy, rozrzut nacisku, histereza nacisku, zmiana wskazań wywołana naciskiem bocznym, zakres rozrzutu wskazań, histereza w zakresie pomiarowym i błędy wskazań w częściach zakresu pomiarowego. Użytkownik wypełniając odpowiednie pola, tworzy wymagania dla czujnika (pola niewypełnione nie biorą udziału w ocenie czujnika). Definiując tak zwany 'skok sprawdzania', użytkownik definiuje gęstość wykonywanych odczytów sprawdzających. Instrukcja GUM przewiduje stosowanie skoku 10 um. Dla czujnika o zakresie pomiarowym 10 mm oznacza to wykonanie 202 odczytów sprawdzających. Przy zdefiniowaniu 'skoku sprawdzenia' na 20 um, liczba odczytów zmniejsza się do 102, przy skoku 50 um do 42, a przy skoku 100 um do 22. W praktyce przemysłowej, najczęściej stosuje się właśnie te wartości.

 Wykonanie sprawdzenia ogranicza się do przejścia w pełni zautomatyzowanej procedury. Zgodnie z ustawieniami, program prowadzi użytkownika, odpytując o kolejne wartości odchyłek. Przykładowy rysunek pokazuje okno podczas badania czujnika wzorcem wyposażonym w łącze RS 232C. Odczyty odchyłek odbywać się mogą poprzez klawiaturę (Enter), przycisk Data na wzorcu lub wyzwalacz nożny (głowica mikrometryczna Mitutoyo). Jak wspomniano wcześniej, ocena czujnika odbywa się w sposób automatyczny. Po zakończeniu badania, program ustala, które z wymagań dotyczą badanego czujnika i czy wszystkie z nich są spełnione (prawy górny róg ekranu podstawowego). Generowany dla każdego badania wykres odchyłek oraz tabela pomiarów (dolna część ekranu podstawowego), pozwalają w prosty sposób uzasadnić wydana przez program ocenę.